بزرگی می گفت,دوست داشتن نشانه دارد, اگر میخواهید بدانید که چقدر به
 کسی یا چقدر کسی شما را دوست دارد ,ببینید چقدر ازخودش برای شما ویا
برعکس مایع ,می گذارد,چقدر گذشت دارد ,ویا شما چقدر  برای دوست داشتن از خودتان میگذرید, عده ای بیشمار از ما دم از دوست داشتن می زنیم ولی وقتی خوب توجه میکنیم کاری را نمی کینیم ,برای همین است که دوست داشتن معنای
خودش را از دست داده ,وقتی دم از انسان دوستی وخدادوستی میزنیم ,باید
ببینیم ,چه کاری برای این دوستی انجام میدهیم ,چقدر وقت ,جان , پول , و هر
آنچه با ارزش است در راه دوست داشتن قربانی میکنیم ,آنچه که داریم جزیی از
خودمان است ,چقدر حاضریم خودمان را ,اسماعیل مان را قربانی کنیم ,کمی
 کلاه خودمان را قاضی کنیم ,به خودمان نگاه کنیم تا به شارلاتان بودن خودمان
پی ببریم ,حداقل اینکه با خودمان رو راست باشیم ,یکی از درد های امروز اکثریت
ما , این دروغ بزرگی است که مابه خودمان میگوییم , مامسولیت دوست داشتن را فراموش کردیم ,دوستی مسولیت می آورد ,و ما
از رنج مسولیت شانه خالی میکنیم , وقی میگوییم خدا را دوست داریم ,پشت سر
این کلام پر از مسولیت خوابیده ,ما با پایبندی به این کلام وارد حیطه مسولیت
میشویم ,ویا حتی خدا نه, اگر  هر انسانی راما دوست بداریم ,این دوستی با
خودش مسولیت می آورد,حالا کمی اندیشه کنیم ,در ارتباطات ,ما چقدر مسول
هستیم و مسولیت را پاس میداریم,حالا می توانیم درک کنیم که چقدر دوست
داشتن های ما توخالی و پوچ شده ,و این یک گرفتاری جهانی است ,فرار از
مسولیت ,قربانی کردن اسماعیل یک داستان و یک افسانه سرگرم کننده نیست,
یک واقعیتی است که در هر لحظه از زمان بایستی اتفاق بیفتد ,و ما در هر لحظه
بایستی آماده قربانی کردن با ارزش ترین چیزهایی که داریم ,برای مسولیت
باشیم,وگرنه شارلاتانی بیش نیستیم ,پاینده باشید.