وقتی به دنیا . به هر نقطه ایی از آن نگاه میکنیم ,نقطه مشترکی را می بینیم
که آن کلمه ایی است به نام جنگ, در هر خانه ایی بین پدرو مادر و فرزندان و
اقوام,جنگی در جریان است ,در مرحله بزرگتر جنگی بین قوم ها , ادیان,ملتها ,
درهمه ابعاد  جریان دارد و آنجه نصیب همه  کرده دردی  بزرگ وجدایی بزرگی
است به نام بیگانگی,ما آن حس یگانگی و وحدت را از دست داده ایم
وبرای همین است که راحت میتوانیم هر خطایی را با توجیح سرپوش بگذاریم,
 کسانی که در این حیطه هستند , خداوند درآنجا حظور ندارد,به زبان
درست تر  , از حیطه خداوند دور شده است ,امروز بین همه ما جنگی در جریان
است ,جنگ نبود صلح است و صلح ,حیطه خداوند است ,ولی راه صلح بیرونی
 از درون می گذرد,کسی که به صلح درونی برسد میتواند برای صلح دنیا تلاش
کند ودر غیر اینصورت نامش دیگر صلح نیست.
اساس این کج روی را در تعیلم و تربیت بایستی جستجو کرد ,از خانواده که بنیان
همه جنگ هاست ,از تعلیم و تربیت خانواده که اگر مهر و محبت را وصلح و یگانگی
را سرلوحه آموزش ها قرار نداده باشد ,آنچه حاصل وبارمی آید جز جنگ چیزی
دیگر نمی تواند باشد,پس این واقعیت را بایستی دید ,این واقعیت را در خودمان
ببینیم ,کینه و دشمنی و تنفر را در خودمان ببینیم ,این ستیزه جویی را بایستی
در خودمان پیدا و کشف کنیم,و عواملی که ما را از صلح دور کرده را پیدا کنیم,
احتیاجی نیست که صلح را جستجو کنیم , صلح در همین لحظه وجود دارد فقط
کافیست که آنجه ما را از صلح جدا کرده را کشف کنیم و از سر راه برداریم تا
وصل به صلح شویم تا صلح درونی حاصل شود.
به طور مثال ما در طول زندگی یاد گرفتیم که دیگران بیگانه اند و نگاه بیگانه دیدن
در ما شکل گرفت و کار کرد وباعث شد که عمل ما بر این اساس انجام شود,
که خود این نگاه باعث دور شدن ما از حیطه صلح است و ما در اثر خودکاوی
وقتی این بیگانه دیدن را کشف کردیم, و آنرا به یگانگی تبدیل کردیم و تمرین
کردیم, یکی از عواملی را که ما را از حیطه صلح دور می کند را ازبین بردیم و یک
قدم به وصل وصال نزدیکتر شدیم , پاینده باشید.