بارها دیده ایم ,در تلوزیون یا سیرک و یا جاهای مختلف که حیوانی مثلا فک یا
شیر و غیره در ازای هر حرکتی که انجام میدهند ,پاداشی میگیرند ,و او به این
پاداش عادت میکند,در واقع اوشرطی میشود, ازآن به بعد هرکاری را برای گرفتن
پاداش میکند,این مثال را برای این زدم که درک آن آسانتر شود,اگر انسان را در
نظر بگیریم ,کودک در هر خانواده ,اگر آنطور که مربی میخواهد عمل کند به طور
یقین پاداش میگیرد و در غیر اینصورت مورد تنبیه قرار خواهد گرفت , کم کم کودک
به این روش عادت میکند و به پاداش گرفتن شرطی میشود,وبرعکس آنهم صادق
است ,شرطی شدن به تنبیه,یعنی کاری میکند که پاداش او تنبیه باشد,واین طی
سالها زندگی و تغییر فرم به نیت و قصد و هدف درونی تبدیل میشود ,فرم وروش
گرفتن پاداش فرق میکند ولی دراصل رسیدن به همان پاداش دوران کودکی است
این به خودی خود اشکال ندارد ولی وقتی در کل زندگی ,نگاه و شرط گرفتن
پاداش, سرلوحه تمام کار میشود ,انسان را دچار مشکل میکند,به طور مثال در
ارتباطات مابین هم ,آنچه در مد نظر است ,در درجه اول گرفتن هر جیزی میتواند
باشد,از یک محبت یک سلام,یک غذا ,.......وغیره که اگر بدانیم درآن مهمانی ما
از پاداشی نصیبی نخواهیم برد به آنجا نخواهیم رفت ,وبیشتر اختلافات سر همین
گرفتن پاداش است,کم ویازیادش,بی ارزش یا با ارزش بودنش,وباتصویری که ما از
خودمان میسازیم هماهنگ بودن و یا نبودنش و ده مثال دیگر,این نیت و قصد و
 هدف اکثر ما شده,یکی از مشکلات فردی,خانواه ایی و اجتماعی و جهانی است
که انسان کاری را برای رسیدن به پاداش انجام میدهد,این تبدیل به بیماری شده,
یعنی اکثریت بیمار شده ایم ,پس در وحله اول بایستی این بیماری موردشناسایی
قراربگیرد,مادام که این تشخیص صورت نگیرد ما در پی درمان آن برنخواهیم
خواست,اولا نیت و قصدهایمان بایستی شناخته شوند,ما یک نیت و هدف
شخصی و فردی داریم که فقط به خودمان وشخص خودمان مربوط میشود ویکی
نیت و قصد و هدف عمومی که از قصد فردی خالی است,واین دو را بایستی از
هم کاملا جداکرد,وهر کدام در جای خودش ارزشمند است,ما بایستی توان
کنار گذاشتن عمل بر مبنای رسیدن به هر نوع پاداش خوب و بد رابدست بیاوریم
که این اولین قدم است ,بعد اهداف فردی خود را بشناسیم,اهداف کوتاه مدت و
بلند مدت ,و برای رسیدن آنها برنامه بریزیم,وتحت آموزش و تربیت ویاد گیریهای
لازم قراربگیریم,ودر اهداف ومقاصد مشترک و عمومی هم بایستی اصول وقوانینی
را یاد بگیرم که مبنای الاهی و انسانی بدون در نظر گرفتن امیال شخصی است,
ما هم سفرانی هم راه هستیم که یک هدف مشترک داریم و آن راه کمال است,
وآنجه  را داریم ,در روی یک سفره میگذاریم تا با هم این سفر را به پایان برسانیم
آموختن و یادگرفتن اصول انسانی و رعایت کردن آنها ونظم دادن خود در این راستا
وظیفه هر کدام ما است ,که لازمه یک ارتباط سالم با هم است,که غیر از این تمام
ارتباطات ما بیمارگونه خواهد بود.پاینده باشید.