داستان سیمرغ عطار نیشابوری راکه شنیده اید :
مرغها از زندگی روز مره خسته شده بودند از اینکه کاری ندارند جز این که هر روز بالا و پایین بروند و تخم بگذارند و دانه بخورند.
برای همین نزد هد هد رفتند و از او راهنمایی خواستند که چه کنیم. هدهد گفت در کوه قاف مرغی است به نام سیمرغ. پیش او بروید و از او بپرسید. او راه کمال را به شما خواهد آموخت ولی راه سخت است و هفت دریا و هفت کوه و ... در میان راه است ، هر کسی نمیتواند طاقت بیاورد.
مرغان رفتند و در بین راه برخی خسته و برخی زخمی از ادامه راه باز ماندند. در نهایت فقط 30 مرغ توانست برسد. آنان هر چه گشتند سیمرغ را نیافتند و عاقبت گفتند نکند سیمرغ خود ما 30 مرغی هستیم که توانسته ایم از بندهای مختلف رها شده و به اینجا برسیم
و بدین سان بود که مرغان که باهم در پی کمال بودن را تاب آورده بودند به سیمرغ افسانه ای دست یافتند ...
ما به دنیا نیامده ایم که خداوند را اثبات کنیم ویا آنرا رد کنیم ,نه با اثبات و نه با رد
خداوند ,نظم دنیاذره ایی جابجا نمی شود,حقیقت کار خودش را میکند ,اگر صبح تا شب ما از خورشید خوب یا بد بگوییم,ذره ایی اخلال در کارش ایجاد نمی شود,
قبول خداوند وادراک قوانین الاهی ما را از بلا و آسیب وضرر و زیان در امان نگاه
میدارد,ولی مسولیت ما به عنوان اشرف مخلوقات رسیدن به کمال وشناخت
وآگاهی به انسان کامل است,خداوند ذره ایی به پرستش ما نیازی ندارد ,ستایش
وپیروی از او,یک سیستم بهداشتی روحی روانی جسمانی است,که در نهایت
به نفع ما ست,ولی این دنیا و همه موجودات به همکاری ما با هم نیازمنداست,
واین همکاری زمانی به وقوع خواهد رسیدکه ما ,من ,را به , ما تبدیل کنیم ,زمین
ما ,منافع ما ,آزادی و صلح ما ,وکسی که به ما رسیده در واقع به سیمرغ رسیده
همه فسادها زمانی رخ میدهد که انسان به من فکر میکند,وراه عرفان و معرفت
در همین دو کلمه است ,از من به ما رسیدن,اگر امنیت هست برای ما , اگرآرامش
وآسایش هست برای همه  ما,و الا آخر ,,
داستان سیمرغ رسیدن از من به ما است ,این مسولیت اصلی ماست ,ودراین راه
آموختن ,پروراندن ,تعلیم و تربیت شدن , و پیمودن راه خالی شدن از اغراض
شخصی وپاک شدن و آرام آرام ,آدم شدن ,طی طریق ماست ,خداوند با عشق
به سراغ ما می آید ,که اگر آنرا قبول نکنیم ,با عدالش با ما برخورد میکند, عشق
خداوند همان انسان کامل است ,پاینده باشید.