پرواز پرنده را دیده ایم ,با دو بال پرواز میکند , امکان اینکه با یک بال پرواز کند را
ما نمی توانیم تصور کنیم , انسان نیز مانند پرنده دوست دارد پرواز کند ,پروازانسان
مثل پرنده نیست,پرواز انسان در واقع حالتی از رشد را بیان میکند,یعنی انسان
مثل پرنده دارای دوبال هست ,که برای پرواز کردن هر دو بال آن بایستی کار کند
که هر کدام از بالها اگر کار نکند ,پرواز غیرممکن است.
یکی از بالهای انسان مادیات است و دیگری معنویت و روحانیت ,که رسیدن به هر
دو جنبه آن ,انسان را در تعادل نگاه میدارد,وافراط و تفریط در هر جنبه از آن انسان
را از تعادل و در نتیجه از رشد که ما آنرا به سمبلیک ,پرواز کردن می نامیم,باز
میدارد,جنبه اول نیازهای مادی وامنیتی ماست,که همه انسانهای روی کره زمین
یک زندگی معمولی وامکانات علمی و بهداشتی واستفاده ازسایر مواهب و نعامت
خداوند رابا کار و تلاش ومدیریت درست بدست بیاورند, وافراط و تفریط در این حیطه
یعنی خارج شدن از تعادل ,یعنی جا ماندن از کاروان رشد ,یعنی شکستن یکی از
بالهای پروازمان,کنترل کردن حرص و زیاده خواهی وشهوت پرستی و ده ها نمونه
که باعث افراط میشوند و کنترل تنبلی و نرفتن و تن ندادن به کار وتلاش و ده ها
نمونه تفریط که مارا زمین گیر میکند ,افراط و تفریط باعث شکستن یکی از بالهای
ما میشود,بال دیگر ما معنویت و روحانیتی است که درست مثل مادیات بایستی
با کار و تلاش آنرا درک کرد ,واگر از دام افراط و تفریط آنرا نجات ندهیم ,بال دیگر ما
شکسته خواهد شد ,وتوان پرواز از ما گرفته خواهد شد ,درک اصیل روحانیت
درونی انسان که هیچ ربطی به بیرون از وجود ما ندارد ,وکار در این راستا و بیان
وظهور استعدادهای درونی برای ساختن دنیای زیبا که تولید شادی میکند,نشانی
از معنویت وروحانیت هر انسانی دارد ,کار در این  جنبه نیز بال دیگر ما را آماده پرواز میکند,وقتی در این دو جنبه به تعادل رسیدیم ,پرواز میکنیم ,و اوج میکیریم ,سکوی پرواز ما از همین نقطه است ,پاینده باشید.